Sedma epizoda otvara stranice najpoznatijeg autorskog epa naše književnosti, Gorskog vijenca. 1846, neobično teška za prilike u Crnoj Gori, godina kada je suša poharala useve i otvorila vrata gladi širom ionako kamenite zemlje. Lukavi i ljuti Osman Skopljak, paša skadarski, nudi pšenicu svakom onom ko odustane od ustanka i četovanja. Sve to podseća vladiku Petra na vek ranije kada je njegov dalji prethodnik episkop Danilo imao slične muke. Zato se i kaže da je Njegoš „odbolevao“, a ne napisao Gorski vijenac-venac podviga, junaštva, panoramu mnogobrojnih likova-svih jedinstvenih u svojim karakterima, pravih poslenika raznih kulturnih meridijana: One patrijarhalne domaće, preko orijentalne-turske, pa sve do zapadnoevropske prema kojoj je Njegoš gajio neskrivene simpatije.