Govoriti o piscima kao prorocima znači govoriti o sposobnosti uvida u realnost koju pisca okružuje, o intuitivnom, o imaginaciji, o sposobnosti i talentu da taj uvid prenese u književno polje. Kada je krajem 18. veka nemački pesnik Novalis govorio o magičnom idealisti i magičnom realisti, nije, ipak, mogao znati da će jedan od ova dva "proroka" biti prepoznat u tehnici megijskog realizma. Metodi koja je obeležila jedan segment latinoameričke književnosti i koja je proizvela pravi "bum" šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka. Novo izdanje Časa anatomije posvećujemo toj ideji magijskog realizma u književnosti ali pratimo i tokove razvoja danas veoma heterogene i uzbudljive literature Latinske Amerike. Tačnije, analiziramo odnos književnosti prema stvarnosti u kojoj nastaje, popularnost magijskog realizma, njegov nastanak ali i preobražaj.