Ljubav je najjača pokretačka sila koja ne poznaje ni prostore, ni granice. Otud i stihovi kojima vreme samo daje sadržaj, što dokazuju vanvremenski stihovi koji su se kasnije susreli sa notama. Iz najveće tuge nastaju najlepši stihovi, natopljeni bolom i nostalgijom, neretko su istinite crtice iz života samih pesnika. Aleksa Šantić je nesrećno voleo Anku, Zorku i Eminu, Đura Jakšić je zauvek u srcu nosio lepu, crnokosu krčmaricu Milu, čak i nakon ženidbe, Branko Radičević je svoju zaljubljenost u kćerku Vuka Stefanovića Karadžića krio ne sluteći da i ona oseća naklonost prema njemu. Iz tih ljubavi rodili su se stihovi koji su još više uzdigli iskrene emocije, da bi ih na sam pijedestal kasnije postavili poznati kompozitori muzički ih oblikujući. I dok ova tri pesnika i njihove stihove dobro poznajemo, za Velimira Rajića je malo ko čuo, a verovatno ne postoji osoba kojoj je nepoznata starogradska pesma „Na dan njenog venčanja“.